نقد سریال anne with an e

از مردانی که به زنانشان خیانت می‌کنند (ترونته و اُلریک) و بچه‌هایی که گم می‌شوند (مدز و مکیل) و بچه‌هایی که به کاراکترهای سرنوشت‌سازی تبدیل می‌شوند (کلودیا و جوناس) تا احساس پشیمانی‌ها و عذاب وجدان‌ها و درد و رنج‌هایی که هیچ‌وقت به پایان نمی‌رسند و با انتخابِ قربانیان جدیدی از نو شروع به سلاخی می‌کنند. «تاریک» پر از چنین الگوهایی است که مجبورتان می‌کند تازه بعد از اتمام سریال به جان کاراکترها و رفتارها و اتفاقات و دیالوگ‌هاشان افتاده و آنها را به هم متصل کنید. «تاریک» مثل پازلی درون پازلی دیگر می‌ماند. با حل کردن اولی (تمام شدن سریال) به نتیجه نمی‌رسید. پازل اول حکم کلیدی را دارد که دسترسی به پازل پیچیده‌تر و مهم‌تر بعدی را فراهم می‌کند.

سلام مرسی از نقد خوبت.اگه منم تا نیمه فصل اول سریالو دیده بودم کاملا باهات موافق بودم.ولی اتفاقی که در ادامه میفته اینه که فیلمنامه تو فصل دوم بسیار منطقی تر پیش میره و استراتژی های ادمای مهم سریال خیلی پخته تر و پیچیده تر میشه و شخصیت پردازی هم خیلی بهتر انجام میشه.کلا فصل اول قابل مقایسه با فصل دوم سریال نیست

جد بزرگ او، مهدی قلی‌خان که یک نظامی است، رشوه‌ی هنگفتی را قبول نمی‌کند و به‌ همین خاطر احمدشاه لقب شرافت را به او اعطا می‌کند.

کاراکترهایی مثل فرشته و شهاب و همچنین مرجان، ترانه و حتی خانم وکیل(حمیرا ریاضی» مورد پرداخت هنرمندانه قرار نگرفتند و مخاطب سریال به ابعاد مختلف شخصیتی آن‌ها راه پیدا نمی‌کند.

من دقیقا پولشویی رو نمیشناختم اما توی این قسمت خوب متوجه شدم که چجوریه

و به شخصه بیشتر از صحنه های اکشن، این نوع پرداختنها به روابط انسانی رو می‌پسندم.

ولی این نکات هم متأسفانه بسیار اندک در سریال‌های جدید مدنظر سریال‌سازان قرار گرفته است که در «بوی باران» هم این نقص مشاهده می‌شود.

وقتی قلم در دست شماست و بازدیدکننده داره مطلبتون باید به دور از تعصب و قرض ورزی مطلب نوشت.

من فقط هالک اریک بانا رو دوست دارم. شخصیتی که تو اون فیلم از...

این اتفاق برای اکثر ما افتاده است. به محض اینکه یک فایل را پاک می‌کنید، دوباره به آن نیاز پیدا می‌کنید.

در اینکه سریال بوی باران سریال موففی نبوده شکی نیست و این تعداد بیننده ای هم که این سریال رو نگاه میکنن صرفا به دلیل بازیگران برجسته ی این سریال هست که در ابتدا به خاطر اونها سریال رو تماشا کردیم ولی هرچی جلوتر رفت ناامیدتر از گذشته شدیم و متعجب از بازیگرانی مثل آقای کیانیان و خانم نونهالی که تو همچین اثر پیش پا افتاده ای بازی کردند! اما روند این داستان به طوری بود که انگار در ۴۰ سال پیش اتفاق افتاده و تکنولوژی وجود نداره اصلا چرا برهان فیلم رو از طریق اینترنت و پیام رسان سروش! برای سهیل نفرستاد؟ تو اون شرایط ارسال از طریق نت خیلی راحتتره تا خریدن فلش و اتصالش به موبایل و قرار حضوری و باقی قضایا. مردن سهیل عملا تمام تلاشها و خون دلهای ترانه برای نجات میمان رو بی ارزش و بی نتیجه کرد چون دقیقا مثل این بود که زیرنویس سریال سلام ساب برای جور کردن پول خرید کلیه برای شخصی که ناراحتی کلیه داره قلب او را بفروشی تا بتونی براش کلیه بخری. ترانه این همه تلاش کرد برای اثبات بی گناهی و جلوگیری از اعدام برادرش اما در این راه شوهر بی گناهش قربانی شد. در حالی که پیمان واقعا برای مردن سزاوارتر بود تا سهیل. و از اون بدتر رفتار پیمان بعد از آزادیشه که با اینکه دید خواهرش چه قدر برای آزادیش تلاش کرده و حتی شوهرش رو تو این راه از دست داده ولی باز هم با بی غیرتی تمام قبول میکنه که با باند مرجان همکاری کنه و کارهای شهاب و ادامه میده. درصورتی که می تونست بازپرس رو تو جریان پیشنهاد و تماسهای مرجان قرار بده. در کنار همه ی اینها چهره ی فرهنگیان رو خراب کردن چون سیمین بخاطر لاپوشانی کارهای پسرش هر خلافی رو داره مرتکب میشه و اصلا چطور ممکنه زن بدون اطلاع شوهرش زایمان کنه و بچه رو مخفی کنه؟ اونم در حالی که با مادرشوهرش زندگی میکنه؟ با اون بچه تربیت کردنش آبروی همه ی فرهنگی ها رو برد.

پنیا یک جا می‌نشیند و دستورِ آتش می‌دهد، آن هم بی دلیل. نه خودش درگیر می‌شود نه خراشی برمی‌دارد. سریال هم انتظار دارد ما با وی همساز شویم و علت کارش را بفهمیم.

آنچه بیشتر آثار ایرانی را از مسیر درستِ داستانگویی خارج می‌کند، مضمون‌زدگی و دلبستگی و قناعت به ایده‌ی اولیه است. پسری خودش را بخاطر پول به زنی فروخته است. اما آیا این کافی است و ما نباید واقعا با یک انسان- کالا روبرو شویم؟ ما نمی‌توانیم تنها دلمان را خوش کنیم که چون در کارهای ایرانی با موضوع کم پرداخت‌شده‌ی «بردگی انسان برای انسان» روبرو هستیم پس به نحوه اجرایش بی‌دقت باشیم.

این موضوع جایی آزاردهنده‌تر می‌شود که ارتباط چندانی بین این داستان‌ها نیست و دنبال کردن آن‌ها به صورت منسجم، بی‌هدف به نظر می‌رسد.